HAYATIMIN EN GÜZEL GÜNÜ - 5 - Mutlu Son

İçeri girdim ve işte o zaman ben de heyecan başladı. Ya soğuktan ya da sinirsel bütün vücudumun zangırdadığını hissediyor ama tutamıyordum kendimi. Belden aşağı hissizdi. Ağzı burnu kapalı tanımadığım bir sürü insanın içindeydim. Biraz tedirgindim. Oram gözüktü, buram açıldı, üzerimdeki örtü vücudumun ne kadarını örtüyor diye bir yandan düşünüp, bir yandan da ‘aman bana ne nerem gözükürse gözüksün umurumda değil’ diyordum. O sırada doktorum Murat Bey‘in de elimden sıkıca kavramasıyla beni ameliyat masasına geçirdiler.

Sonrası hem çok uzun hem de çok kısa geçti. Bir yandan beni ameliyat için hazırlıyorlar, bir yandan sol koluma ve elime bir şeyler takıyorlar, tansiyonumu ölçülüyorlar, bir yandan da Nurettin Bey sağ kolumu sadece kulağıma götürebileceğimi sakın öne doğru uzatmamam gerektiğini söylüyor ve etrafta olan bitenle ilgili bana bilgi verip beni oyalamaya çalışıyordu.

Bunlar olurken bir baktım Nurettin Bey sağ elime bir şey verdi ve kulağıma götürmemi söyledi. Dediğini yaptım. Verdiği meğerse telefonmuş. Odaya bağlanmış karşımda Beliz. Hemen Emre’yi istedim ama o aşağıda doğumhanenin kapısında bekliyormuş.

Bu arada sezeryan başlamış, Nurettin Bey bana gelişmeleri anlatıyor, ben telefonda Beliz’e anlatıyorum. Beliz de oda da bekleyen herkese olanları canlı canlı aktarıyor. Annemle de konuştum. Ona gayet iyi olduğumu söyledim. Canım benim çok heyecanlıydı.

Yavaş yavaş bebek gözükmeye başladı. Önce kafası çıktı sonra küçücük bedeni. Saat tam 18,21 de Okan dünyaya geldi. Hemen arkasından da ince cılız bir ağlama sesiyle ‘merhaba’ dedi.

İşte hayatımın en güzel, en muhteşem, en unutulmaz anı...

Okan’ı yandaki masanın üzerine alıp ilk kontrollerini ve temizliğini yaptılar. Yavrumun gıkı bile çıkmadı. Nurettin Bey ‘Hiç gerekmedikçe ağlamıyor’ dedi. Hala da öyle çok bi sıkıntısı yoksa ağlamıyor.

Kontrolleri ve temizliği bitince yanıma getirdiler. O şiş küçücük yüzünü içim titreyerek öptüm. O benim bebeğimdi, benim oğlum, canım benim...

Sonrası hayal meyal. Okan’ı alıp çıkarttılar. Ben hala masanın üstündeyim. Bedenim pelte gibi. Çok uykum geldi, ama Murat Beye ve oradakilere ayıp olur diye düşündüğümden uyuyamıyorum. Ama daha fazla dayanamıyorum biraz içim geçiyor.

Odaya çıkana kadar geçenler biraz bulanık. Herhalde dikilirken anestezinin dozunu arttırıyorlar. Tamamen baygın değilim ama her şey o kadar nette değil. Artık odadayım, Okan iyice temizlenmiş, giyinmiş beni bekliyor. Hemşirelerin yardımıyla kucağıma alıyorum ve onun için de benim için de ilk iletişimimiz başlıyor. Bebeğimiz kucağımda ve emmek istiyor...


20 Mart 2007