40 haftayı da dolu dolu yaşadık. Normal doğum bekliyoruz. Ama ne gelen var ne giden. Son 40. hafta kontrolünde doktorum NST (nonstres testi) ve FBS (Fetal Blood Sampling) testleri yaptırmamı istemişti. NST yi yaptırdık ama FBS için ultrason aleti bozuk olduğundan yaptıramadık, pazartesi gününe kalmıştı. Böylece iki gün daha geçti.Pazartesi sabahı erkenden, ağustosun o sıcağında karnım burnumda Emre ile Numune hastanesine FBS denen testi yaptırmak üzere yollara düştük. Malum devlet hastanesi. Oradan oraya gittik geldik. O binadan bir diğerine prosedürleri tamamladıktan sonra FBS’ye bakacak doktorun kapısında beklemeye başladık. Neyse sıra bana geldi. Girdim içeri. Hazırlandım, doktor geldi. Ultrasonda istenen ölçümleri yapmaya başladı. Bu arada bir iki bilgi veriyor. ‘Suyu azalmış’ falan diyince tamam dedim normal veya sezeryan artık bu gün geliyor bebeğim. Neyse doktordan ölçümlerin sonucunu alıp benim kendi doktoruma gidecektik. Ama Emre dayanamadı ve arabaya giderken Murat Beyi telefonla arayıp raporun sonucunu okumaya başladı. Murat Bey de değerleri duyunca ‘Tamam ben şimdi hastaneyi arayıp yerinizi hazırlatıyorum. Sizde hazırlanıp hastaneye gidin orada görüşürüz’ dedi. Ben elimden geldiğince sakin olmaya çalıştım. Çünkü yanımda Emre benden heyecanlı, eve gidip anneme söyleyince o bizden de heyecanlı olacaktı. Sakin sakin eve gittik. Anneme ‘hadi yavaş yavaş hazırlan hastaneye gidiyoruz. Acil bir şey yok. Telaşlanma’ diye önce annemi sakinleştirdik. Benim ve Okan’ın eşyalarını günler öncesinden hazırlamıştık. Bizim eşyalarımız tamamdı. Şimdi artık oğlumla beraber duşumuzu alıp giyinip hastaneye gidebilirdik.
Ben son hazırlıklarımı yaparken Emre Nurdan anneyi aramış o da ışık hızıyla bize gelmişti. Belizle konuştuk. Onlarla da hastanede buluşacaktık. Evden çıktık. İki anne arabanın arkasında suspus oturmuşlar hiç ses çıkartmıyorlar. Emre sakin olmaya çalışıyor ama hafif panik havası var. Önceden belirlediğimiz ve ne kadar zamanda hastaneye gideceğimizi tespit ettiğimiz yola koyulduk. Ama tabii burası Türkiye. Önceden acil bi durumda hastaneye en kısa nasıl gideriz diye tespit ettiğimiz yol bu gün inşaattan dolayı kapalı. Neyse ki acil bi durum yok. Emre sinir içinde hemen alternatif başka yollardan hastaneye götürüyor bizi. Ben bu arada sakinim. Arkadaşlarımı arayıp doğum için hastaneye gitmekte olduğumuzu haber veriyorum. Duyan benden heyecanlı, iyi şanslar diliyor.
Ah hayatım. Bir de konuştuğun gibi yazmasan çok daha güzel olacak ama.
YanıtlaSilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilahhh ne güzel önceki yazıları okumassan hamile haberini okuyup hemen heycanlanıp yorum yaparsan böyle olur. canımya sen skın o yorumu yayınlama aramızda sır kalsın
YanıtlaSilOlsun canım, aramızda sır :)
YanıtlaSilşekerim tarihi de yaz da insanların kafası karışmasın. sanki yazıyı yazdığın zamanlarmış gibi anlayan var sanırım ve olabilir de.
YanıtlaSilneyse çok güzel bir fotoymuş. sen ne kadar sakin ve telaşsızmışsın yahu! hiç sana uygun şeyler değil bunlar! en heyecanlanacak zamanda çok sakin kalabilmişsin. ama var ya ben de senin gibiydim. acaba normalde telaşlı heyecanlı insanlar böyle anlarda sakin mi oluyor ne?